Inspirerend, confronterend, onthullend en verwarrend 

Deze week bezocht ik het street art museum "Straat" in Amsterdam en één kunstwerk raakte me diep. Het beeld toont een persoon die een grijze doek opzijduwt, en daarachter verschijnt een wereld vol kleur, energie en chaos. Het raakte me omdat het zo treffend laat zien wat kunst - en therapie - kan doen: inspireren, confronteren, onthullen en verwarren.

Mijn eigen doek

Ook in mijn eigen leven heb ik lang met een grijs doek geleefd. Het voelde soms veiliger om te verhullen, om niet alles zichtbaar te maken. Todat ik merkte dat ik daarmee ook mezelf klein hield, afgesneden van de kleur en levendigheid die in mij aanwezig waren.

Het schrijven van mijn boek "De Barst" is voor mij de ultieme onthulling geweest. In dat boek heb ik het doek opzijgeschoven en mijn leven in al zijn facetten zichtbaar gemaakt. Het was confronterend en soms pijnlijk, maar ook bevrijdend. Ik ontdekte dat juist in de barsten het licht naar binnenkomt en dat achter de grijze facade ruimte is voor liefde, kracht, vrijheid en kwetsbaarheid.

De pijn zien

Maar niet voor iedereen is dat kleurrijke achter het doek direct een bevrijding. Soms is het te confronterend , te pijnlijk, te overweldigend. Voor sommige mensen voelt het veiliger om het grijze doek te laten waar het is. En dat is begrijpelijk. Leven met een zekere mate van verhulling kan een manier zijn om te overleven.

De moed van stapjes

In therapie gaat het er niet om dat het doek in één keer wordt weggetrokken. Soms is een kleine kier genoeg - een straaltje kleur dat doorbreekt, net genoeg om te voelen dat er méér is, zonder dat het te veel wordt. Het proces vraagt moed, maar ook zachtheid en respect voor het eigen tempo van de mens.

De keuze van ieder mens

De vraagt blijft altijd: durft je te kijken naar wat er achter het doek ligt? En wil je dat? Niet iedereen hoeft dat, en niet iedereen is er klaar voor. Soms is het goed om even in het grijs te blijven. Soms  is het tijd het doek een stukje opzij te schuiven en jezelf te onthullen.

Voor mij blijft dit kunstwerk een krachtige herinnering: dat onthullen en verhullen allebei deel uitmaken van mens-zijn. En dat therapie, net als kunst, soms verwart, soms confronteerd - maar uiteindelijk uitnodigt om meer van jezelf te ontdekken en te laten zien. Het effect hiervan is dat er ruimte in jezelf ontstaat, de verkramping eraf gaat en je innerlijk vrij voelt.

Met mijn boek  De Barst heb ik mijn eigen doek opzijgeschoven en mijn barsten zichtbaar gemaakt. Misschien mag mijn verhaal je uitnodigen om, op je eigen manier en in je eigen tempo, te kijken welke kleuren er achter jouw doek verscholen liggen. 

Voel je dat dit resoneert en wil je samen onderzoeken wat er achter jouw doek zichtbaar mag worden? Dan nodig ik je uit om contact met mij op te nemen.